„Sá á kvölina sem á völina, því að Jóhannes úr Kötlum var ekki eins kvæðis skáld. Eftir dálitlar vangaveltur ætlaði ég að velja „Ýskelfi“ sem vekur mér enn sama fegurðarhroll og fermingarárið mitt þegar Sjödægra kom út og víðar lendur bókmenntanna voru að opnast forvitnum hug og ungum augum. Nú sé ég að annar hefur orðið á undan mér og þriðji veljandinn nefnir ljóðið einnig og teflir fram „Fjöllum“ sem ég staldraði líka við. Margt kom til greina, en hreinleiki hugans og einlægni hjartans leyna sér ekki í skáldskap Jóhannesar og léðu honum mannlegan svip og mikinn þokka frá æskudögum til síðustu ljóða. Kvæði hans eru mörg tilbrigði um sama stef og sprottin af ást hans á jörðinni og samúð með mannanna börnum um víða veröld. Í „Heimþrá“ er tryggðin við átthagana og upprunann allsráðandi og óþreyjan listilega ofin í braginn. Í þeirri fjórðu af „Fimm hugvekjum úr Dölum“ má glöggt skynja ást skáldsins á landi og þjóð í mannlífsmyndum úr æskuhéraðinu sem Jóhannes unir sér við í hörðum heimi og gæðir lífi með mannskilningi sínum og notalegri kímni. Loks varð fyrir valinu ljóð úr Tregaslag sem læsir í eitt listfengi og einfaldleik, en er þó ef til vill ekki allt þar sem það er séð í djúpri alvöru sinni.“